Γράφει ο Κυριάκος Τόμπρας
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΡΕΟΠΑΓΙΤΕΣ ΠΟΥ ΕΞΕΔΩΣΑΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΠΤΥΣΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΟλΑΠ ΓΙΑ ΤΑ ΔΑΝΕΙΑ CHF
Τα μνημόνια δεν έσωσαν τις ξένες τράπεζες, οι οποίες το 2010 διακρατούσαν ελληνικά ομόλογα λιγότερα από 300 Δις, αλλά, αντιθέτως, με το εφεύρημα του PSI+, δημιούργησαν το βολικό άλλοθι για την διάσωση των ελληνικών τραπεζών, την οποία, μεταξύ 10.000.000 πρόθυμων κορόιδων Made in Greece, την πλήρωσαν και οι δανειολήπτες CHF, στους οποίους, με την κατάπτυση απόφασή σας, στερήσατε το δικαίωμα στην ισονομία και την αναλογικότητα και της δικής τους διάσωσης !!!
Κουράστηκα τόσα χρόνια να διαβάζω τις πρωτοφανείς αθλιότητες που αναπαράγουν καθημερινά τα κάθε λογής ΜΜΕ, έντυπα, ραδιοτηλεοπτικά, διαδικτυακά, συστημικά, αντισυστημικά, επαναστατικά, ακόμη και τα ψεκασμένα, ότι, δήθεν, με τα μνημόνια και το PSI+, διασώθηκαν από την χρεοκοπία οι ξένες τράπεζες που διακρατούσαν ελληνικά ομόλογα, με πρώτες και καλύτερες τις γαλλογερμανικές.
Και, ακόμη περισσότερο, εξοργίζομαι διαβάζοντας και τις σχετικές με το εν λόγω επιχείρημα, δήθεν βαθυστόχαστες αναλύσεις, βαρύγδουπων και επιφανών πανεπιστημιακών διδασκάλων, εντός και εκτός των τειχών, που αναπαράγοντας την ίδια αυτή αθλιότητα, το μόνο ερώτημα στο οποίο καταφέρνουν να απαντήσουν είναι το γιατί τα πανεπιστήμια έχουν μεταλλαχθεί σε μια βαρειά βιομηχανία παραγωγής χρήσιμων αγραμμάτων.
Παραδόξως δε, το προδήλως σαθρό αυτό επιχείρημα, υιοθετήθηκε αμάσητο και από το σύνολο του ελληνικού πολιτικού φάσματος, όλων των τόξων, των χρωμάτων, των συνιστωσών και των αποχρώσεων. Που ενώ διαφωνούν στα πάντα όλα, ανακαλύπτουν διαρκώς την σύγκλιση στο όνομα της αέναης, πλην όμως επιλεκτικής διάσωσης του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, στο πρόσωπο μόνο των τεσσάρων χρεοκοπημένων συστημικών τραπεζών
Και ο λόγος είναι προφανής. Επειδή, η αναμάσηση της ίδιας αυτής καραμέλας, έχτισε, επί εννέα ολόκληρα χρόνια, το βολικό άλλοθι όλων ανεξαιρέτως των αρλεκίνων του εθνικού πολιτικού μας συστήματος, που υιοθετώντας το εφεύρημα του εξωτερικού εχθρού, πέτυχαν την αποφυγή της σύγκρουσης με τον πραγματικό, εσωτερικό εχθρό, που δεν είναι άλλος από το ελληνικό τραπεζικό σύστημα.
Ποιός άλλωστε θα τολμούσε να συγκρουστεί μαζί τους, όταν τα βιογραφικά της μισής τουλάχιστον Βουλής των Ελλήνων, είναι γεμάτα με αργομισθίες, αντιμισθίες, και θαλασσοδάνεια του Greek Banking, που προκειμένου να εξασφαλίσει την ασυλία του από την τρίτη και την τέταρτη εξουσία, μπούκωσε πρώτα τα πεινασμένα στόματα των ΜΜΕ με πλουσιοπάροχα συσσίτια διαφημιστικής δαπάνης και, στην συνέχεια, βρήκε το θράσος να αναγορευθεί και σε χορηγό της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, τα μέλη της οποίας δικάζουν καθημερινά ανά την επικράτεια χιλιάδες υποθέσεις δανειοληπτών, με αντίδικους τους ίδιους τους χορηγούς των λειτουργών και των συλλειτουργών της Ελληνικής Δικαιοσύνης.
Διερωτώμαι λοιπόν αν, έστω και ένας από όλους αυτούς, θυμάται τα διδάγματα της απλής αριθμητικής των πρώτων μόλις τάξεων του δημοτικού σχολείου. Η οποία μας διδάσκει ότι, για να σώσεις κάποιον, αναλαμβάνοντας εσύ την πιθανολογούμενη ζημία του εκ των +/-300 Δις των ελληνικών ομολόγων που έχει στα χέρια του, πρέπει αυτός ο κάποιος να βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα συνολικό πρόβλημα πιστωτικού κινδύνου, πάνω-κάτω, ανάλογο των +/-300 Δις, με τα οποία, εσύ ο διασώστης, αναλαμβάνεις να τον συνδράμεις. Έστω και το τριπλάσιο, κατά την συνταγματική αρχή της αναλογικότητας, της οποίας θεσμικοί θεματοφύλακες είναι οι ίδιοι, οι σεβαστοί ανώτατοι δικαστές, των οποίων η ολομέλεια εξέδωσε την πρόσφατη απόφαση που δικαίωσε τις τράπεζες για τα δάνεια με ρήτρα CHF.
Γιατί, αν αυτός ο κάποιος, βρίσκεται αντιμέτωπος με έναν συνολικό πιστωτικό κίνδυνο κάποιων πολλών Τρις, τότε τα +/- 300 Δις της συνδρομής σου δεν συνιστούν διάσωση, αλλά, αντιθέτως, είτε συνιστούν τον ορισμό της τελευταίας αρπαχτής του απατεώνα, λίγο πριν την στιγμή της κατάρρευσης, είτε συνιστούν το βολικό άλλοθι στις δικές σου πολιτικές και τραπεζικές αθλιότητες, είτε, όπως εν προκειμένω, συνιστούν μια πρώτης τάξης ευκαιρία για μια, ωραία, win-win μπίζνα μεταξύ τραπεζικού και πολιτικού συστήματος.
Δηλαδή με το αζημίωτο.
Ποια είναι λοιπόν η ποιοτική και η ποσοτική διάσταση του πιστωτικού κινδύνου του ευρωπαϊκου τραπεζικού συστήματος ;;;
Αν υποθέσουμε ότι ο πιστωτικός κίνδυνος από τα κρατικά ομόλογα είναι μηδενικός και, αν ακόμη, καθ' υπέρβαση, υποθέσουμε ότι τα χαρτοφυλάκια των εταιρικών ομολόγων και των μετοχών, εισηγμένων και μη, είναι όλα υγιή και, έτσι, μηδενικού πιστωτικού κινδύνου και, αν, έστω, ακόμη, τολμήσουμε να υποθέσουμε ότι τα 800 Δις των κόκκινων δανείων της ΕΕ θα πληρωθούν όλα μέχρι τελευταίου σέντς, υπάρχει ένας συγκεκριμένος πιστωτικός κίνδυνος που δεν γιατρεύεται με κανενός είδους χρηματοπιστωτικό γιατροσόφι. Ούτε ακόμη με ξεμάτιασμα από τον ίδιο τον Μάριο Ντράγκι. Και δεν είναι άλλος από την έκθεση των ευρωπαϊκών τραπεζών στα 130 τουλάχιστον Τρις των παραγώγων μόνο σε ευρώ. Χωρίς να μπούν στον λογαριασμό τα υπόλοιπα νομίσματα, που στέλνουν τον παγκόσμιο λογαριασμό της φούσκας των παραγώγων στα 600 περίπου Τρις.
Εμείς λοιπόν, οι χρεοκοπημένοι φτωχοδιάβολοι του ευρωπαϊκού νότου, με τα μνημόνια και το PSI+, διασώσαμε όλο αυτό, το σαθρό χρηματοπιστωτικό οικοδόμημα της ΕΕ, με τα ψίχουλα από το κανόνι των ομολόγων μας ;;;
Και αφού ήμασταν δήθεν τόσο ικανοί να διασώσουμε από τόσα Τρις ζημίας τις ευρωπαϊκές τράπεζες, γιατί δεν κατορθώσαμε αντιστοίχως να διασώσουμε και τις δικές μας, έστω από τα 110 Δις του αρχικού, ονομαστικού μόνον μεγέθους των κόκκινων δανείων τους ;;;
Η απάντηση είναι τόσο απλή, όσο και η αριθμητική του δημοτικού σχολείου.
Δεν διασώσαμε καμία ευρωπαϊκή τράπεζα και κανένα ευρωπαϊκο τραπεζικό σύστημα. Επειδή, απλά και αυτονόητα, δεν έχουν ακόμη εφευρεθεί τα μαθηματικά της διάσωσης τόσων δεκάδων Τρις, με τα ελάχιστα Δις της μείωσης του πιστωτικού κινδύνου από τα ελληνικά ομόλογα.
Δηλαδή, θα με ρωτήσει κανείς, τζάμπα το κάναμε όλο αυτό ;;; Δεν υπήρχε λόγος ;;; Δεν διασώσαμε κανέναν ;;;
Και βεβαίως διασώσαμε. Τις ελληνικές τράπεζες !!!
ΚΛΙΚ ΕΔΩ :
Που με την ζημία των 28 Δις του PSI+, που έγραψαν στους ισολογισμούς τους το 2012, εφηύραν το βολικό άλλοθι με το οποίο κάλυψαν τους πραγματικούς λόγους της χρεοκοπίας τους, που έλαβε χώρα ήδη από το 2008, όταν το ελληνικό δημόσιο τις διέσωσε με τα πρώτα 28 Δις (23+5) του πακέτου Αλογοσκούφη.
Και που, με το ίδιο αυτό άλλοθι, κατάφεραν δια των μνημονίων, να ρουφήξουν σαν τις βδέλες το αίμα του Ελληνικού Λαού, στέλνοντας τον λογαριασμό της διάσωσής τους σε δυσθεώρητα ύψη, εκατοντάδων Δις.
Και που ακόμη δεν χόρτασαν, παρά τις διαδοχικές ανακεφαλαιοποιήσεις, τις εγγυήσεις ΕΔ, το tax credit, τα πιστωτικά έσοδα του προϋπολογισμού και τα βερεσέδια σε ΕΚΤ και Target2.
Και που, μετά όλα αυτά τα κατορθώματα, έχουν ακόμη το θράσσος να προκαλούν τη νοημοσύνη μας, σπαταλώντας το χρήμα της διάσωσης τους, με το οποίο μας χρέωσαν, στα κονδύλια της διαφημιστικής δαπάνης, που συνεχίζουν να μοιράζουν αφειδώς, εν είδη αλληλεγγύης, χρεοκοπημένου προς χρεοκοπημένο, στα ΜΜΕ, αλλά και στις κάθε λογής χορηγίες, ακόμη και στην Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων.
Τους άλλους τους καταλαβαίνω. Business is Business.
Όμως, τους Εισαγγελείς και τους Δικαστές, που αποδέχονται τις χορηγίες από το προϊόν του εγκλήματος της καταλήστευσης του Ελληνικού Λαού, ενός εγκλήματος που, αργά ή γρήγορα, θα χτυπήσει και την δική τους την πόρτα, αρνούμαι να τους κατανοήσω.
Ειδικά μετά την πρόσφατη απόφαση ΟλΑΠ για τα δάνεια σε ρήτρα CHF.
Και που το μόνο που βρίσκω να τους πω, είναι το εξής απλό:
Όχι άλλο κάρβουνο !!!
from ΚΙΝΗΜΑ ΥΠΕΡΒΑΣΗ http://bit.ly/2GwpAt2
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου