Του Σταύρου Λυγερού
Το ευρωπαϊκό ενοποιητικό εγχείρημα οικοδομήθηκε σε δύο αρχές-θεμέλια: Πρώτον στην ισοτιμία κάθε κράτους-μέλους, ανεξαρτήτως μεγέθους και ισχύος. Δεύτερον, στην αλληλεγγύη. Αυτές οι δύο αρχές ήταν, άλλωστε, που το κατέστησαν ελκυστικό. Αρχές που εδώ και χρόνια έχουν ακυρωθεί από τον οικονομικό εθνικισμό της Γερμανίας, αλλά σήμερα ο ιός αφαιρεί και τον φερετζέ.
Παλαιότερα, ο γαλλογερμανικός άξονας λειτουργούσε σαν ατμομηχανή, αλλά οι σύνοδοι κορυφής ήταν πάντα πεδία σκληρής, αλλά εποικοδομητικής διαπραγμάτευσης. Προφανώς, ποτέ η Γερμανία δεν μετρούσε το ίδιο με τη Μάλτα, αλλά υπήρχε χώρος για τα συμφέροντα ακόμα και του πιο μικρού εταίρου. Κι αυτό ήταν που στο πολιτικό επίπεδο ενίσχυε τον συνεκτικό δεσμό και την ελκτική δύναμη. Η εκ περιτροπής προεδρία της ΕΕ, μάλιστα, θεσμοθετήθηκε για να συμβολίσει ακριβώς τη θεμελιακή αρχή της ισοτιμίας, η οποία σήμερα έχει καταντήσει άδειο κέλυφος.
Καταλύτης για να εκδηλωθούν οι υφέρπουσες ηγεμονιστικές τάσεις του Βερολίνου και για να μεταλλαχθεί η ΕΕ ήταν η οικονομική κρίση του 2008. Η σημερινή Ευρώπη είναι πολύ διαφορετική από αυτό που ήταν πριν. Αντί για "ευρωπαϊκή Γερμανία" που ήθελαν όχι μόνο οι ΗΠΑ, η Βρετανία και η Γαλλία, αλλά και η προηγούμενη γενιά Γερμανών πολιτικών που βίωσε τον απόηχο του ναζισμού, έχουμε προ πολλού διολισθήσει στη "γερμανική Ευρώπη".
Η Ευρώπη έχει ατύπως αλλά ουσιαστικά αποκτήσει αφεντικό και οι χώρες-μέλη έχουν ιεραρχηθεί. Το είδαμε καθαρά στον τρόπο που αντιμετωπίσθηκε η ελληνική κρίση. Αυτό δεν θα είχε καταστεί δυνατόν εάν η πολιτική της Μέρκελ για επιβολή μονοδιάστατης λιτότητας στην ευρωπαϊκή περιφέρεια δεν συνέπλεε με τα συμφέροντα της ευρωπαϊκής ολιγαρχίας του χρήματος.
ΠΗΓΗ-Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ
from ΚΙΝΗΜΑ ΥΠΕΡΒΑΣΗ https://ift.tt/3awhxZA
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου